Gent

Waarom wonen wij ook alweer niet in Gent?

Omwille van die ellendige Starbucks, waar je een heerlijke vegan cappuccino kan slurpen met caramel...

Of was 't ook alweer omdat ik zo'n bloedhekel heb aan de Stoffenkamer, waar je zoveel leuks op de kop kan tikken om kinderen mooi en gelukkig te maken...

Ach wat, ik kan 't mij echt niet meer herinneren... Iemand een huisje te koop voor ons?

Vlotte kaptrui!

Een kaptrui uit "Stof voor durf-het-zelvers", dat was mijn project van de dag. Ik knipte eerder al de stoffen en in een dikke 2 uur had ik 't naaien voor mekaar. Ok, ik moet 't toegeven, toen het moment van "de kap" er was, ging mijn hartslag ietsjes de hoogte in, maar dat bleek nergens voor nodig!

Dankjewel Lies en Griet, voor die duidelijke handleiding. Dankzij 't boek was zo'n kaptrui een eitje! Niet losgetornd, niet gevloekt, enkel vlotjes genaaid... En de zoon was er content mee. Hij draagt normaal maatje 92 (klein jong, ik weet 't) en het maatje 98 uit het boek zit 'm als gegoten.

Slonzige linzen!

Er stonden linzen op 't menu. Een gerecht waar ik al veel over had gehoord, maar 't had mijn lippen nog nooit geraakt. In mijn gekregen 'Veganomicon' (waarvoor dank, lief) botste ik op een recept voor die fameuze 'sloppy joe', zonder gehakt, maar boordevol voedzame linzen. Mijn nieuwsgierigheid vond een plekske op de eetkalender en gisteren was 't zover.

Ik was niet helemaal zeker wat ik ervan moest verwachten, vond 't nogal een rare gedachte om een soort van spaghettisaus op een broodje te knallen. Die Amerikanen zijn dan ook meer dan eens goed gek, maar hier moet ik hen gelijk geven. Die brij van linzen en tomaat is een perfect luie-wijven-gerechtje. Rap klaar, niet teveel ingrediënten en 't eindresultaat is prima te pruimen.

De mannen in huis waren ook tevree. De linzenmoes serveerde ik met broodjes, yofu en sperzieboontjes.

Op de tweede foto is 't een beetje te zien. Mijn zoon is gehavend. Hij kreeg een duw van zijne maat op de speelkoer en mocht efkes logeren in 't spoed. Een gat in 't voorhoofd, dat niet getemd kon worden door de huisdokter. Dan maar naar 't ziekenhuis en onder volledige verdoving... Gelukkig geen pijn de dag erop, enkel de knie, die ook in de klappen deelde. Mijn moederhart deed overuren. Ik thuis met Fons. 't Lief in 't ziekenhuis met Ot. 't Moest er ooit 'ns van komen, die eerste kwetsuren. Dat zijn de risico's van 't speelvak!

Kindersampanje en sjips

Kleuters, die hebben ook recht op een schoon Nieuwjaar en bij zo'n schoon Nieuwjaar mag een receptie niet ontbreken. Hier hangt geen kostuum in de kast bij de zonen, tijd voor de mama dus om de handen uit de mouwen te steken, als ze wil dat haar jong in de klas niet uit de toon zou vallen...

Voor een heus kostuum was er niet genoeg tijd (of was 't niet genoeg goesting... Hmm... Twijfelgeval...). Het werd een gepimpt Hema-shirtje. De kleur van dat shirt kon misschien wel beter, maar ik had dat blauwe vroeger al 'ns gekocht en Ot was er wel tuk op. Haar in de gel, gepimpt truitje aan, strikje rond z'n nek en hopla, 't feest kan beginnen! Sampanje voor iedereen!

Pief Poef Paf

Het is zover. 2013. Ik vind het geen schoon getal, maar dat weerhoudt me er niet van om er toch een schoon jaar van te maken he! Om 2012 af te sluiten, kroop ik nog 'ns achter mijn naaimachine.

Mijn ma was tevreden met haar poefke. Ik haalde de mosterd hier, maar verwerkte er ook nog een rits in. Ik weet het, ik weet het, het is een rits van jewelste en ze zit ook niet echt mooi verstopt, maar ik heb mezelf verplicht om te roeien met de riemen die ik had. De zonen zijn daar nogal zot van precies, van poefkes, dus er ligt al stof te wachten om ook een speelkameraad voor hen ineen te boksen.

Voornemens... Tsss... Altijd gevaarlijke loebassen die op de loer liggen voor misstappen. Gevaarlijk om uitspraken te doen, maar ach wat, ik waag mij op glad ijs! Dit jaar wordt een goed jaar. Een jaar van verandering. Een jaar van blije gezichten, van contentement en van rust. Of althans, ik doe een welgemeende poging. Het jaar van mijn nieuwe job, die ik zo graag zal doen dat ik mijn slaapzak meezeul en er gewoon na de uren ook nog wil blijven om te genieten van de nacht (of is dat een tikkeltje over the top?)... Het jaar waarin ik blij ben met wat ik heb. We hebben geen grote villa en geen auto om U tegen te zeggen, maar dat hoeft niet om gelukkig te zijn. Ik heb een vriend uit de duizend en twee gezonde, energieke zonen. Die verdienen 't om extra in de watten gelegd te worden!

Deze handen en bijhorend hoofd zitten vol goeie moed. Ontzettend benieuwd wat er straks van over blijft in december...